In ziekte en gezondheid

Zoals sommigen van jullie weten ben ik een tijdje ziek geweest. Geen zorgen, ik schrijf dit terwijl ik weer in goede gezondheid ben. Zoals ze hier zeggen ‘J’ai guéri’.

Geen leuke tijd, maar ergens wel hartverwarmend.

Zoals ik, zijn de meeste van mijn vrienden hier alleen, zonder familie. Allemaal in een ‘vreemd’ land. Ik heb me gerealiseerd dat dit een unieke situatie creëert en we elkaars familie zijn hier. Sinds ik ziek werd heb ik iedere avond iemand langs gehad om eten te geven of om samen mee te eten. Toen het op een gegeven moment steeds slechter ging werd ik meegenomen naar het ziekenhuis. De testen, de scans, het geregel met de verzekering, niks heb ik alleen hoeven ondergaan. Toen ik bang en verdrietig was, was er iemand met een dikke knuffel. Toen ik me wilde wassen, maar niet kon douchen was daar Lady om me te helpen. Ondanks de kwetsbaarheid van de situaties, was het niet moeilijk om dit met mijn vrienden te delen. Het is iets vanzelfsprekends hier, om elkaar in goede en uiterst slechte momenten te zien. En dit was zo bijzonder.

Ondanks de goede zorg, lieve personeel en het feit dat het me erg goed deed daar te zijn, stond ik te popelen om het ziekenhuis te verlaten. Echter was ik nog steeds zwak, kon niet lang staan zonder steun of ver lopen. De eerste dagen na het ziekenhuis bleef ik weer in bed. Dit betekende dat ik afhankelijk was van andere mensen voor boodschappen, medicatie of eten. Iedere dag kwam er iemand langs met iets te snacken of een maaltijd. Ik werd voorzien van nieuwe films en series (een moment dat ik Netflix en wifi oprecht miste). Er werd nieuw water in de waterfilter gedaan en de koelkast werd voorzien van vers fruit. Ik werd geholpen met de afwas en als ik moest douchen kwam er iemand langs om te zorgen dat ik niet om zou vallen. Er is hier zo’n hecht sociaal vangnet. Zodra je ziek wordt stromen de belletjes en berichtjes binnen en komen mensen meteen langs, zonder hier om te hoeven vragen.

Ook mijn collega’s waren bezorgd en ik ben overladen met belletjes en bezoekjes. Op een bepaald punt was het me zelfs teveel. Maar dit is zo’n bevoorrechte situatie om in te zitten.
Toen ik weer voor het eerst op de universiteit aankwam duurde het me zeker 20 minuten om bij mijn kantoor aan te komen, eerst heb ik met iedereen onderweg een praatje gemaakt over hoe het nou met me ging. Eerst de bewaker, toen de chauffeurs, toen de schoonmaaksters, de conciërge, de accountant, mijn baas, de onderzoekers en de collega’s hier in de gang. De bezorgde ‘je ziet er nog zwak uit’ en ‘je bent afgevallen’ (geen zorgen, zelfs als je twee dagen thuis zit met een verkoudheid zullen mensen je dit nog zeggen) vlogen me om de oren. En toen ik met een grote glimlach aan mijn bureau ging zitten dacht ik: het was niet leuk, maar het heeft me weer een hartverwarmende eigenschap van Burkina en de Burkinabé laten kennen.

Liefs!

Een paar andere pluspunten:
- Ik heb in een ambulance gereden, inclusief zwaailicht en sirene (minpuntje – ik weet 98% zeker dat hij tegen een andere auto is gereden toen ik erin zat, want hoorde en voelde het schrapen aan de zijkant toen we een afslag bij een stoplicht afsneden).
- De verzekering heeft alles gedekt, hoera! Hoe bevoorrecht ik ben dat ik dit heb. Oke, voor Europeanen is dit iets heel vanzelfsprekends, maar hier voor de Burkinabé totaal niet. Als zij ziek worden is dit financieel een enorme last en lijdt de hele familie er nog weken/ maanden onder. Een telefoontje voor mij en het werd geregeld.