Warm welkom

Hoi allemaal!

Vanuit mijn nieuwe huis in Ouagadougou typ ik mijn eerste blog aan jullie. Het is een warm welkom geweest hier in sweet Ouaga, letterlijk en figuurlijk. De temperatuur is flink, en mijn onthaal is ook top geweest. Vooral Lady, mijn collega, is goud waard met alles wat ze voor me heeft gedaan de afgelopen tijd. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen en jullie een korte introductie geven!

Inmiddels ben ik twee weken van huis. Ik heb al zo veel indrukken opgedaan en iedere dag is een nieuw avontuur met nieuwe informatie, dusdanig dat ik iedere dag om half 5 ’s middags al helemaal bekaf ben. Het is een rollercoaster van nieuwe ervaringen, indrukken en dingen te verwerken. De eerste paar dagen na aankomst bestonden vooral uit introducties. Me aan de mensen die onderdeel zijn van het project voorstellen. Aan Professor Soura, die werkt aan de Universiteit van Ouagadougou. Hij is de PI van het project in Burkina Faso en met hem ben ik veel in contact hier. Aan Lady Nana, met wie ik nauw samen werk en die zich als redder in nood heeft bewezen (wat betreft mijn huizenjacht, met ‘kleine’ dingen als boodschappen doen, mijn Frans verbeteren en vooral me hier heel welkom laten voelen). Maar ook aan de mensen in de ziekenhuizen, zodat ze mijn gezicht kenden en weten wat ik hier kom doen etc. Dus de eerste week ben ik langs geweest bij alle vier de ‘ziekenhuizen’, om mijn gezicht te laten zien. Waarom tussen aanhalingstekens vraag je je af? Nou, omdat ziekenhuis een losse term is voor twee van de centra die meedoen. Dit zijn meer een soort inloopcentra, gelegen aan de rand van de stad en zijn heel basic, met weinig voorzieningen. Hier gaan mensen als eerste heen met klachten (voor het grote ziekenhuis dat mee doet, Yalgado, heb je bijvoorbeeld een doorverwijzing nodig). Omdat het regenseizoen is heeft 75% van de mensen die daar nu komen malaria. Ook veel patiënten hebben Typhoid fever. Vandaar dat deze centra meedoen met onze studie. Wat me meteen brengt naar een persoonlijk besef wat ik hier al snel had: ik ben veel Westerser dan ik dacht.

Tijdens het bespreken van procedures etc. in de eerste week liepen we tegen een vraag aan. Mensen die naar de kleine gezondheidscentra gaan met tyfus, besluiten mee te doen met onze studie en vervolgens worden doorverwezen naar het grote ziekenhuis, hoe gaat dat met hun formulieren? Mensen moeten ver reizen tussen ziekenhuizen en wat als ze hun papieren onderweg kwijt raken?
Ik (*zucht*) stelde voor of het niet makkelijker was om de formulieren in te scannen of door te mailen naar het grote ziekenhuis. Dit was voor ik alle ziekenhuizen zelf had bezocht en alle informatie had, maar toch. ‘Nee’, schudde Lady haar hoofd. “Dat kan niet. Deze kleine gezondheidscentra hebben geen computers. Of elektriciteit”. “Oh…”, reageerde ik. “Ja dan wordt het lastig”. Uiteindelijk hoefde er geen oplossing voor verzonnen te worden en staat het allemaal goed beschreven in het protocol, maar dit was mijn eerste les in hoe Westers ik ben. Maar het blijkt ook in mijn behoefte aan Netflix, alhoewel dat vast ook te maken heeft met mijn eenzaamheid hier en mijn verlangen naar Engels aan het eind van de dag. En toen ik vroeg of we het afval scheiden werd ik alleen maar uit gelachen.

Ik heb tevens al geleerd dat het werken hier in Afrika bestaat uit heel veel wachten. Omdat ik hier ook nog niet volledig gesetteld ben en de gang van zaken nog niet door heb, heb ik vaak zelfs niet eens door waar op ik nou wacht. ‘Toute suite’ kan letterlijk binnen 5 minuten beteken, maar ook een half uur. Het mooiste voorbeeld was nog vorige week maandag tijdens een training van de verplegers/ verpleegsters in het ziekenhuis. De training begon om 8 uur ’s ochtends. Wij komen daar aan (Soura en ik) en er is nog maar één persoon, degene die de training gaf. Uiteindelijk om half 10 begonnen we. Maar nog mooier werd, dat mensen gewoon door de training heen sliepen! Blijkbaar no big deal. Toen ik zei dat dat in Nederland/ UK als erg onbeleefd zou worden beschouwd, haalde Yaya (die de training gaf) zijn schouders op en zei iets in de trant dat mensen op komen dagen omdat ze betaald werden en dat dit vaker gebeurd. Wederom een gevalletje van ik-ben-zo-westers-en-begrijp-het-niet.

Maar goed, zo leer ik dus iedere dag weer wat bij. Het Frans gaat gelukkig met de dag beter en ik begin langzaam aan dingen in de stad te herkennen en een beetje mijn weg te kennen. Er blijft nog heel wat te leren en iedere dag is een nieuw avontuur!

Binnenkort een nieuwe update!

Liefs!