Tiébélé

Met de verkoeling van de airco kijk ik uit het raam naar het zuidelijke landschap. Een kleurpalet van beige, roestbruin, oranje en een variatie van groen trekt aan me voorbij. Terugdenkend aan de woorden van zegen van de oude vrouw in het dorp. ‘Jullie komen terug in goede gezondheid en gezegend met gezonde kinderen’, vraag ik me af: “zal ik hier ooit nog eens terug komen?”. Tiébélé, een dorpje nabij de grens met Ghana. Een weekend vol rust, kalmte, zon, stof en sterren.

Na een tijd in Ouaga verbleven te hebben, werd het tijd voor een tripje de stad uit. Samen met een vriend van me die ook Ouaga uit wilde vertrok ik zaterdagochtend vroeg op onze roadtrip. Eenmaal in de overvolle taxibus richting het zuiden kwam het bekende geluksgevoel van reizen over me heen. Het heeft iets vertrouwds en nostalgisch om zo hutje mutje in zo’n busje te zitten. Ook al is het een ander land en continent, toch doet het me denken aan reizen en mijn eerste reis in Zuid Amerika. En ik word er altijd blij van, ook al was dit maar voor een weekendje.

Tiébélé is een heel klein dorpje, in een regio wat bekend staat om de decoratie op hun huizen. Waar de meeste huizen de eentonige kleur van aarde hebben, zijn er in deze regio veel huizen te vinden die mooie decoraties hebben en de huizen een kleurrijk, feestelijk uiterlijk geven. Het hostel waar wij verbleven bestond uit allemaal kleine huisjes op een binnenplaats, allemaal kunstig geschilderd. Wat deze plek zo bijzonder maakt is dat je hier op het dak kunt slapen, onder de fantastisch heldere sterrenhemel.

De dag dat we aankwamen hebben we fietsen gehuurd en hebben we door de buurt gefietst, veel koude cola uit glazen flesjes gedronken en heb Boabab bomen gezien (dat stond op mijn bucketlist, dus dit deed me erg veel plezier). Ook hebben we het Court Royal bezocht waar de addellijke stam woont, die in een mini-dorpje van deze gedecoreerde huizen woont. Dit was mooi en ook fascinerend om te zien. Maar ook zo donker en claustrofobisch van binnen. Het was hier waar we de zegen van de oude vrouw kregen.

Dit bezoek was bijzonder en heel leuk om te zien, maar wat er voor mij wel uitsprong was het landschap en de rust. Terwijl je over de zandweggetjes fietst voel je de ontspannen sfeer van het land, de rust die het uitstraalt. Gewassen die wuiven in de wind, kinderen die schaterlachend voorbij rennen, en eeuwenoude bomen die als monumenten in het landschap staan. Hoe mooi dit kan zijn!

’s Avonds na een heerlijke bucket shower (wat een verschil water en zeep kunnen maken, ik voelde me opeens zo schoon!) even gekletst en toen vroeg naar bed. Wat beters te doen dan liggend op bed naar de sterrenhemel kijken? Ik word nog blij als ik er aan denk. In de open lucht, heldere sterren overal, en af en toe een briesje. Het was zo geweldig dat ik niet wilde slapen. En ik had nog wel een week onder die adembenemende hemel willen slapen, maar helaas moesten we zondag alweer terug naar Ouaga. En daar zit ik nu, weer thuis op mijn vertrouwde balkonnetje, een nieuwe week begonnen maar met mijn hoofd nog deels in Tiébélé.

Liefs van een dromerige Tayma