Gezelschap!

Vorige week was zo’n leuke week. En daar wil ik jullie over vertellen.
Twee mensen van Oxford (Cal en Sean), kwamen vorige week langs om in het diagnostisch lab hier immunologie training te geven. Ook Justin was voor een week terug, dus ik kon mijn lol op en de hele week Engels praten.

De week begon standaard met introducties van ieder zijn kant en uitleg van zijn of haar betrokkenheid bij het project. Hierna gingen we allemaal richting het lab om alles klaar te zetten voor de training. Dr. Moussa, het hoofd van het lab, besloot dat het het beste zou zijn als we een aparte kamer kregen om alle trainingen en experimenten in uit te voeren. In het lab zelf is het namelijk behoorlijk druk op zijn tijd en is er weinig vrije (labtafel) ruimte om aan te werken.

Maar alles hier in Burkina Faso verzamelt op zijn tijd een dikke laag oranje stof. Zo ook de aangewezen kamer, ons nieuwe lab. Omdat dit niet echt overeenkomt met de steriele omstandigheden die nodig zijn voor de experimenten, moest eerst de hele kamer schoongemaakt worden. Het logeerbed de kamer uit, de paperassen van de vloer en de lege flessen de prullenbak in. Muren, vloer, tafels, stoelen, alles in de sop. Klaar voor de start.

Ondanks uitgebreid heen en weer gemail bleek toch dat er wat zaken ontbraken. Dit was echter geen probleem! En niet zoals men hier over alles zegt ‘il n’y a pas de problem’, ook als dat er wel is. Maar echt geen probleem. Dr. Moussa pleegde wat belletjes en de volgende dag waren de benodigde spullen er. Ook werd er meteen een oplossing gevonden voor dingen die in het lab zelf geregeld konden worden gevonden. Dit was een fijne afwisseling om te zien na vier weken ploeteren, regelen en bemiddelen om maar te kunnen beginnen met de studie in twee ziekenhuizen. Hier werd er gebeld of iets geregeld met direct resultaat. Toch fijn.

Het was ook een week die goed was voor mijn zelfvertrouwen. Ik worstel namelijk nog behoorlijk met communiceren en ik baalde hier af en toe best van. Maar tijdens deze week realiseerde ik me opeens hoe zeer mijn Frans vooruit is gegaan sinds Justin weg ging vorige keer en hoe veel ik nu eigenlijk versta. Tijdens de training kon ik vertalen tussen Cal en Sean, die in het Engels dingen uitlegden, en het team. En ook als iemand van het lab een vraag stelde kon ik dit doorgeven aan Cal en Sean. Niet vlekkeloos natuurlijk. Maar genoeg om zaken duidelijk te maken en iedereen de training te kunnen laten volgen. Dit was even de morele boost die ik nodig had. Het komt wel goed!

Nu, maanden na mijn master, kon ik ook weer bezig zijn met immunologie en een training volgen van iemand die onwijs inspirerend werk doet. En ook nog eens mega aardig was. Toen Cal een lezing gaf kon ik dan ook, als uber nerd, mijn geluk niet op. Ik vind het fijn om in het lab te zijn. De mensen in het lab kan ik normaal verstaan, maken grapjes en zijn erg aardig. (Op de een of andere manier zijn ze ook allemaal zo chique gekleed, jurken, hoge hakken etc. Maar ik heb geen idee waarom). Het (privé) ziekenhuis waar het een onderdeel van is, is omgeven door mooie planten en bloemen en dat maakt al zo’n verschil in sfeer. Ik ben blij dat ik hier eens per week mag zijn.

Het was een fijne week waarin ik veel heb geleerd, iedere dag zo onwijs lekker heb gegeten, veel heb gelachen, me weer normaal verstaanbaar heb kunnen maken en gemakkelijk een gesprek kon voeren, gezien dat we wel vooruitgang boeken en nogmaals gerealiseerd heb hoe blij ik ben dat ik hier mag zijn en dit mee mag maken. Soms is het moeilijk, eenzaam, frustrerend en vermoeiend. Maar toen we aan het eind van de week over de brug terug reden naar huis en ik keek naar het uitzicht kreeg ik zo’n golf van geluk over me heen. Het is het allemaal waard. En dat wilde ik met jullie delen.

Veel liefs en tot snel!

p.s. Hartstikke bedankt voor jullie reacties, die zijn zo leuk om te lezen <3