Stof
Door: TvP
Blijf op de hoogte en volg Tayma
09 September 2016 | Burkina Faso, Ouagadougou
Ik open de kraan om het vuil van de dag van mijn gezicht te wassen en een poel van licht oranje water verzamelt zich in mijn handen.
Het sijpelt naar binnen, kruipt door kieren, klampt zich aan alles vast wat het tegen komt en het vindt zijn weg de waterpijpen in, er is geen ontkomen aan. Roestkleurig zand. Het hult dit land in een eigenaardige laag oranje stof.
Na ruim een maand in Burkina Faso is deze oranje stof kenmerkend geworden voor mijn tijd hier. Onderhand is het witte logo op mijn rugzak bezweken, de ooit witte zolen van mijn slippers zullen nooit meer hetzelfde zijn, de randen van de formulieren in mijn werkmap laten tekenen ervan zien en op al mijn kleren ontwikkelt zich een waas van deze intrigerende aarde kleur. Oranje sporen alom.
Het wassen van mijn kleren met het terracotta kleurige water wat uit de kraan komt helpt ook niet, maar ik heb geen keus. De eerste keer dat ik hier thuis de was deed was ik verrast over hoe vuil mijn kleren waren na ze slechts één keer gedragen te hebben. Maar toen ik de wasbak de daarop volgende keer vulde zag ik waarom. Het waren niet (alleen) de kleren die doordrenkt waren van dit roestige stof, het stoffige lichtbruine water kwam recht uit de kraan. Blijkbaar komt dit doordat de leidingen niet goed zijn en lekken, hierdoor kan het zand zich naar binnen wurmen. En of dat het dat doet, te zien aan de kleur van al het water hier in huis. Dit Burkinabé zand vindt overal een weg naartoe en waar je ook kijkt zie je de sporen hiervan. Je kunt het niet ontwijken en er ook niet tegenop poetsen.
Terwijl ik uit het raam naar buiten kijk zie ik de oranjekleurige vlek die tot aan de vloer doorloopt. Afkomstig van regen wat zich ooit een weg door de kieren van het raam naar binnen heeft kunnen werken. De raamkozijnen, die ongetwijfeld ooit wit waren, zijn nu allemaal een bleke kleur oranje. Tijdens autoritjes naar de gezondheidscentra met een storm die onze richting op komt, zie ik oranje stofwolken over de velden waaien. Mijn vloeren worden zo vaak schoongemaakt, maar de genadeloze wind blaast het zand gewoon door de kier onder mijn deur door naar binnen.
Gek genoeg ben ik het gaan waarderen. Het fascineert me. Het is onderdeel van het dagelijkse leven hier. Ik denk dat het een beetje is zoals met de regen in Londen. Niemand geniet er echt van, het feit het er dagelijks is. Maar het is een onderdeel van het leven en je accepteert het. Natuurlijk is het makkelijk voor mij om dit te zeggen na zo’n korte tijd hier. Maar misschien, heel misschien, heeft dit hardnekkige stof zich weer een weg naar binnen weten te werken. Recht mijn hart in.
Het sijpelt naar binnen, kruipt door kieren, klampt zich aan alles vast wat het tegen komt en het vindt zijn weg de waterpijpen in, er is geen ontkomen aan. Roestkleurig zand. Het hult dit land in een eigenaardige laag oranje stof.
Na ruim een maand in Burkina Faso is deze oranje stof kenmerkend geworden voor mijn tijd hier. Onderhand is het witte logo op mijn rugzak bezweken, de ooit witte zolen van mijn slippers zullen nooit meer hetzelfde zijn, de randen van de formulieren in mijn werkmap laten tekenen ervan zien en op al mijn kleren ontwikkelt zich een waas van deze intrigerende aarde kleur. Oranje sporen alom.
Het wassen van mijn kleren met het terracotta kleurige water wat uit de kraan komt helpt ook niet, maar ik heb geen keus. De eerste keer dat ik hier thuis de was deed was ik verrast over hoe vuil mijn kleren waren na ze slechts één keer gedragen te hebben. Maar toen ik de wasbak de daarop volgende keer vulde zag ik waarom. Het waren niet (alleen) de kleren die doordrenkt waren van dit roestige stof, het stoffige lichtbruine water kwam recht uit de kraan. Blijkbaar komt dit doordat de leidingen niet goed zijn en lekken, hierdoor kan het zand zich naar binnen wurmen. En of dat het dat doet, te zien aan de kleur van al het water hier in huis. Dit Burkinabé zand vindt overal een weg naartoe en waar je ook kijkt zie je de sporen hiervan. Je kunt het niet ontwijken en er ook niet tegenop poetsen.
Terwijl ik uit het raam naar buiten kijk zie ik de oranjekleurige vlek die tot aan de vloer doorloopt. Afkomstig van regen wat zich ooit een weg door de kieren van het raam naar binnen heeft kunnen werken. De raamkozijnen, die ongetwijfeld ooit wit waren, zijn nu allemaal een bleke kleur oranje. Tijdens autoritjes naar de gezondheidscentra met een storm die onze richting op komt, zie ik oranje stofwolken over de velden waaien. Mijn vloeren worden zo vaak schoongemaakt, maar de genadeloze wind blaast het zand gewoon door de kier onder mijn deur door naar binnen.
Gek genoeg ben ik het gaan waarderen. Het fascineert me. Het is onderdeel van het dagelijkse leven hier. Ik denk dat het een beetje is zoals met de regen in Londen. Niemand geniet er echt van, het feit het er dagelijks is. Maar het is een onderdeel van het leven en je accepteert het. Natuurlijk is het makkelijk voor mij om dit te zeggen na zo’n korte tijd hier. Maar misschien, heel misschien, heeft dit hardnekkige stof zich weer een weg naar binnen weten te werken. Recht mijn hart in.
-
09 September 2016 - 22:19
Marcella:
Mooi oranje is niet lelijk -
10 September 2016 - 01:26
Meggie:
Hoi hier snelle Jelle. Bauxiet Zand?? Haha love you chick -
10 September 2016 - 15:57
Judy:
Lijkt wel een fragment uit een boek.Je schrijft zooooo mooi!xx mammie -
11 September 2016 - 10:05
Oma Meike:
Na weken in mijn donkere lab uit zitten zoeken hoe ik moest reageren op je epistel en extra Brillen gekocht,ben ik nu erachter gekomen hoe het moet.Hoe kon je verbaasd zijn dat het water oranje is,terwijl het hele land op oranje drijft.Maar ja,niet iedereen is zo slim als ik.Veel liefs van oma uit het land van het heldere water.Piep piep
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
