Dierenavonturen
Door: TvP
Blijf op de hoogte en volg Tayma
07 Januari 2014 | Indonesië, Labuhanbajo
Dames en heren, aandachtige lezers, trouwe fans, hier ben ik weer!
De tijd hier in Indonesie is voorbij gevlogen en ik heb weer vele verhalen te vertellen, maar deze keer gaat het een blog worden met een thema. De titel verraad het al, maar het gaat over dieren en de bijbehorende avonturen hier in Indonesie. Er zijn vele goede verhalen te vertellen, zoals sommige van jullie misschien al op mijn facebook gezien hebben. Maar ook een paar vieze (mijn favoriet), grappige en misschien gemene.
Mensen die al in Indonesie zijn geweest kunnen het waarschijnlijk beamen, of niet, en ligt het gewoon aan mij. Maar er zijn hier absurd veel hanen. Misschien wel meer dan kippen. En al die hanen lijken in miniscule kooitjes gehouden te worden (zielige hanen). En al die kooitjes lijken zich steeds hun weg naar mijn hotelkamer te vinden (zielige ik). Op een hoogtepunt, in Padangbai – geweldig plaatsje met een van de mooiste verborgen stranden die ik heb gezien, maar dit terzijde – bevonden zich 14 hanen onder mijn kamer. En zoals velen van jullie weten ben ik gehecht aan mijn nachtrust en niet de vrolijkste als ik vroeg word gewekt. Dit gebeurde uiteraard, als de balkonscene uit Romeo en Julia, alleen dan met haangekrijs ipv romantiek. En toen kwam de duistere, doch culinaire, kant in me naar boven. Ik heb oprecht overwogen om al de 14 hanen persoonlijk hun nek om te draaien en er een goede kerstmaaltijd van te maken: coc aux vin. Ja, ik heb het recept gegoogled. Maar in plaats daarvan mezelf tot bedaren gebracht en gesetteld voor een tjechische kerstmaaltijd met mijn Tjechische vrienden (aardappelsalade en vis. Het was apart…). Ook omdat de hanen overdag weg gehaald werden en alleen ‘s nachts en ‘s ochtends daar stonden :/
Ik heb het geluk gehad een reispartner te vinden met dezelfde afkeer van kruipende beesten als ik. Laky laky baik aka Jimmy. Onze gelijke aard betreft kakkerlakken en ander kruipend ongedierte werd duidelijk tijdens een potje schaken. Een kakkerlak kroop voorbij en binnen één tel stonden zowel Jimmy als ik een meter naast het spel, klaar met spelen. Een andere avond zaten we op het strand met een bordje op schoot heerlijk te eten. Plotseling valt er iets kruipends op Jimmy’s arm. Een gil, eten vliegt door de lucht en zonder verdere uitleg verkassen we met onze maaltijd verder het strand op waar niks kruipends naar beneden kan vallen. Toppunt was op Nusa Lembongan (geweldig eilandje voor de kust van Bali, hier oud en nieuw gevierd en een onvergetelijke tijd gehad ) terwijl we door de tuin naar de kamer liepen. Een kakkerlak vloog voorbij, allebei sprongen we opzij. Bleek er van alles in de bomen te zitten en te ritselen. Jimmy, wat heldhaftiger dan ik: “Fuck this” en rende vlug verder. Ik verstijfd en vastgeplakt aan de vloer bang voor kakkerlakken in mijn haar. “RUN!” en dat is wat ik maar deed. Hier later heel hard om gelachen. Nu is hij naar huis en ben ik weer alleen met al mijn angsten.
Ik haat kakkerlakken.
Vies: met een kater liepen we van het strand terug naar het hotel, toen we een hond de inhoud van een luier zagen eten. Ik moest bijna overgeven…
Dan nu de goede verhalen, ik weet dat het een lang verhaal aan het worden is, maar hou vol, nu komen de goede dingen! En jullie weten, als ik eenmaal begin met praten….
Het mythische schepsel, de Komodovaraan. Ik heb ‘m gezien. Of zelfs beter, ik heb er zo’n 15 gezien. In het wild. Lucky me! Na het verlengen van mijn visum werd er opeens meer mogelijk qua reizen hier in Indonesie en wist ik al snel dat ik naar Komodo wilde om de Komodo dragons/ varanen en mantaroggen te zien. Met dank aan mijn broertje die al mijn vluchten voor me boekt vloog ik een paar dagen geleden naar Flores om een glimp op te vangen van deze bijzondere beesten. In alle vroegte met een bootje vertrokken vanaf labuan badjo naar Rinca, één van de eilanden waar ze te vinden zijn. Kansen op zowel de varanen als de manta’s waren klein omdat het regenseizoen is. Maar wij hadden extreem veel geluk, want ik heb beiden gezien. De eerste Komodovaraan was onwerkelijk om te zien. Zo groot! Ze scharrelen normaal in het bos rond en niet in het hoge gras op de bergen. Maar tijdens een wandeltocht over het eiland stond er toch opeens eentje voor ons, de gids schrok er van en zei meteen wat voor geluk we hadden en “quick take a picture they’re never here!”. De volgende dag op Komodo er nog veel meer gezien en ook veel grotere. Door alle verhalen die ik over ze had gelezen en over hun recente aanvallen op rangers de afgelopen tijd, was het een beetje eng, maar vooral heel gaaf. Kan nog steeds niet geloven hoe tof het was!!
Voor zonsondergang ging het anker van de boot uit vlak voor Komodo en naast een eilandje dat vol zat met Flying Foxes (een soort vleermuis). En toen de zon onder ging vertrokken ze met honderden tegelijkertijd van dat eilandje en vlogen boven onze boot langs. Zo ontzettend gaaf. ‘s Avonds terwijl we gingen slapen op het dek van ons bootje hoorde ik ze terug komen en krijsen (of hoe noem je vleermuisgeluid?) en toen was ik zo gelukkig en blij. Ik denk dat dit een van mijn meest bijzondere overnachtigen ooit is geweest. Dobberend op zee, dichterbij Komodovaranen dan bij een winkel, onder de sterrenhemel. Onbeschrijfelijk :)
En dan mantaroggen. Het snorkelen rondom Komodo en Rinca is opzich al geweldig. Geweldig helder water, een enorm scala aan kleurrijk koraal, honderden vissen die om je heen zwemmen, schildpadden, dolfijnen, roze stranden… Maar het werd onvergetelijk toen ik met mantaroggen snorkelde. Toen ik de eerste zag gilde ik in mijn snorkel en grepen een iers meisje van de boot en ik elkaars hand vast. Hij zwom recht onder ons door, heel kalm, enorm groot. Zo enorm gaaf. En het bleef niet bij een manta. We hebben er die middag zo’n 12 gezien! Oh man, wat een geluk. Vooral omdat men ons waarschuwde dat we er misschien geen zouden zien. Helaas was het water koud en toen iedereen blauwe lippen kreeg moesten we terug de boot op. Maar wauw, ik krijg nog steeds kriebels van geluk in mijn buik als ik eraan terug denk.
En dat waren de dierenavonturen en mijn vertellingen. Mijn volgende blog zal vanuit Cambodja zijn, want morgen ga ik Indonesie verlaten. Ik heb hier een geweldige tijd gehad, ongelofelijke mensen ontmoet, bijzondere vriendschappen gesloten, goede avonturen beleefd en heel veel gelachen. Indonesie heeft mijn hart gestolen.
Ohja en dan nog een dieren’ avontuur’. Als je alleen bent en je wordt gestoken door een horse fly op een moeilijk bereikbare plek is er dus niemand om het voor je uit te zuigen. Dus moet je met lede ogen aanzien hoe het gif zich verspreidt en loop je de komende 5 dagen met een blauwe plek op je been. Just saying.
De tijd hier in Indonesie is voorbij gevlogen en ik heb weer vele verhalen te vertellen, maar deze keer gaat het een blog worden met een thema. De titel verraad het al, maar het gaat over dieren en de bijbehorende avonturen hier in Indonesie. Er zijn vele goede verhalen te vertellen, zoals sommige van jullie misschien al op mijn facebook gezien hebben. Maar ook een paar vieze (mijn favoriet), grappige en misschien gemene.
Mensen die al in Indonesie zijn geweest kunnen het waarschijnlijk beamen, of niet, en ligt het gewoon aan mij. Maar er zijn hier absurd veel hanen. Misschien wel meer dan kippen. En al die hanen lijken in miniscule kooitjes gehouden te worden (zielige hanen). En al die kooitjes lijken zich steeds hun weg naar mijn hotelkamer te vinden (zielige ik). Op een hoogtepunt, in Padangbai – geweldig plaatsje met een van de mooiste verborgen stranden die ik heb gezien, maar dit terzijde – bevonden zich 14 hanen onder mijn kamer. En zoals velen van jullie weten ben ik gehecht aan mijn nachtrust en niet de vrolijkste als ik vroeg word gewekt. Dit gebeurde uiteraard, als de balkonscene uit Romeo en Julia, alleen dan met haangekrijs ipv romantiek. En toen kwam de duistere, doch culinaire, kant in me naar boven. Ik heb oprecht overwogen om al de 14 hanen persoonlijk hun nek om te draaien en er een goede kerstmaaltijd van te maken: coc aux vin. Ja, ik heb het recept gegoogled. Maar in plaats daarvan mezelf tot bedaren gebracht en gesetteld voor een tjechische kerstmaaltijd met mijn Tjechische vrienden (aardappelsalade en vis. Het was apart…). Ook omdat de hanen overdag weg gehaald werden en alleen ‘s nachts en ‘s ochtends daar stonden :/
Ik heb het geluk gehad een reispartner te vinden met dezelfde afkeer van kruipende beesten als ik. Laky laky baik aka Jimmy. Onze gelijke aard betreft kakkerlakken en ander kruipend ongedierte werd duidelijk tijdens een potje schaken. Een kakkerlak kroop voorbij en binnen één tel stonden zowel Jimmy als ik een meter naast het spel, klaar met spelen. Een andere avond zaten we op het strand met een bordje op schoot heerlijk te eten. Plotseling valt er iets kruipends op Jimmy’s arm. Een gil, eten vliegt door de lucht en zonder verdere uitleg verkassen we met onze maaltijd verder het strand op waar niks kruipends naar beneden kan vallen. Toppunt was op Nusa Lembongan (geweldig eilandje voor de kust van Bali, hier oud en nieuw gevierd en een onvergetelijke tijd gehad ) terwijl we door de tuin naar de kamer liepen. Een kakkerlak vloog voorbij, allebei sprongen we opzij. Bleek er van alles in de bomen te zitten en te ritselen. Jimmy, wat heldhaftiger dan ik: “Fuck this” en rende vlug verder. Ik verstijfd en vastgeplakt aan de vloer bang voor kakkerlakken in mijn haar. “RUN!” en dat is wat ik maar deed. Hier later heel hard om gelachen. Nu is hij naar huis en ben ik weer alleen met al mijn angsten.
Ik haat kakkerlakken.
Vies: met een kater liepen we van het strand terug naar het hotel, toen we een hond de inhoud van een luier zagen eten. Ik moest bijna overgeven…
Dan nu de goede verhalen, ik weet dat het een lang verhaal aan het worden is, maar hou vol, nu komen de goede dingen! En jullie weten, als ik eenmaal begin met praten….
Het mythische schepsel, de Komodovaraan. Ik heb ‘m gezien. Of zelfs beter, ik heb er zo’n 15 gezien. In het wild. Lucky me! Na het verlengen van mijn visum werd er opeens meer mogelijk qua reizen hier in Indonesie en wist ik al snel dat ik naar Komodo wilde om de Komodo dragons/ varanen en mantaroggen te zien. Met dank aan mijn broertje die al mijn vluchten voor me boekt vloog ik een paar dagen geleden naar Flores om een glimp op te vangen van deze bijzondere beesten. In alle vroegte met een bootje vertrokken vanaf labuan badjo naar Rinca, één van de eilanden waar ze te vinden zijn. Kansen op zowel de varanen als de manta’s waren klein omdat het regenseizoen is. Maar wij hadden extreem veel geluk, want ik heb beiden gezien. De eerste Komodovaraan was onwerkelijk om te zien. Zo groot! Ze scharrelen normaal in het bos rond en niet in het hoge gras op de bergen. Maar tijdens een wandeltocht over het eiland stond er toch opeens eentje voor ons, de gids schrok er van en zei meteen wat voor geluk we hadden en “quick take a picture they’re never here!”. De volgende dag op Komodo er nog veel meer gezien en ook veel grotere. Door alle verhalen die ik over ze had gelezen en over hun recente aanvallen op rangers de afgelopen tijd, was het een beetje eng, maar vooral heel gaaf. Kan nog steeds niet geloven hoe tof het was!!
Voor zonsondergang ging het anker van de boot uit vlak voor Komodo en naast een eilandje dat vol zat met Flying Foxes (een soort vleermuis). En toen de zon onder ging vertrokken ze met honderden tegelijkertijd van dat eilandje en vlogen boven onze boot langs. Zo ontzettend gaaf. ‘s Avonds terwijl we gingen slapen op het dek van ons bootje hoorde ik ze terug komen en krijsen (of hoe noem je vleermuisgeluid?) en toen was ik zo gelukkig en blij. Ik denk dat dit een van mijn meest bijzondere overnachtigen ooit is geweest. Dobberend op zee, dichterbij Komodovaranen dan bij een winkel, onder de sterrenhemel. Onbeschrijfelijk :)
En dan mantaroggen. Het snorkelen rondom Komodo en Rinca is opzich al geweldig. Geweldig helder water, een enorm scala aan kleurrijk koraal, honderden vissen die om je heen zwemmen, schildpadden, dolfijnen, roze stranden… Maar het werd onvergetelijk toen ik met mantaroggen snorkelde. Toen ik de eerste zag gilde ik in mijn snorkel en grepen een iers meisje van de boot en ik elkaars hand vast. Hij zwom recht onder ons door, heel kalm, enorm groot. Zo enorm gaaf. En het bleef niet bij een manta. We hebben er die middag zo’n 12 gezien! Oh man, wat een geluk. Vooral omdat men ons waarschuwde dat we er misschien geen zouden zien. Helaas was het water koud en toen iedereen blauwe lippen kreeg moesten we terug de boot op. Maar wauw, ik krijg nog steeds kriebels van geluk in mijn buik als ik eraan terug denk.
En dat waren de dierenavonturen en mijn vertellingen. Mijn volgende blog zal vanuit Cambodja zijn, want morgen ga ik Indonesie verlaten. Ik heb hier een geweldige tijd gehad, ongelofelijke mensen ontmoet, bijzondere vriendschappen gesloten, goede avonturen beleefd en heel veel gelachen. Indonesie heeft mijn hart gestolen.
Ohja en dan nog een dieren’ avontuur’. Als je alleen bent en je wordt gestoken door een horse fly op een moeilijk bereikbare plek is er dus niemand om het voor je uit te zuigen. Dus moet je met lede ogen aanzien hoe het gif zich verspreidt en loop je de komende 5 dagen met een blauwe plek op je been. Just saying.
-
07 Januari 2014 - 13:21
Manon:
Heb zo hard gelachen om die laatste alinea. Just sayin'. Oja, en ook om de dog eating shit. -
07 Januari 2014 - 13:28
Nancy:
Taymp! Wat een smakelijk verhaal met zeer onsmakelijke details :). Fijn dat je het zo naar je zin hebt. Op naar een nieuw land met nieuwe avonturen. Kan niet wachten om met je te skypen liefke! Tot spreeks! Dikke knuffel -
07 Januari 2014 - 13:31
Peter Plan:
Plannen, boeken, scannen, skimmen, neuzen, archieven doorbladeren, nog meer plannen, nog meer boeken, vergelijken, kijken. IK WORD ER GEK VAN!
Waar mijn (bijna)-naamgenoot altijd jong blijft, ben ik in de afgelopen weken alleen maar ouder en ouder geworden. De schaduw die Peter Pan kwijt is, is te vinden onder mijn ogen. Dus beter blijf je even in Cambodja en laat je deze arme arbeider met rust!
Het is een hondentaak en ik ben niet van plan stront te vreten!
Peter met zijn Plannetje. -
07 Januari 2014 - 15:03
Meggie:
Goede avonturen! Heerlijk. Heb mijn boterham met pindakaas ergens in het midden even van me afgeschoven. -
07 Januari 2014 - 16:25
Eveline:
Ik zie het al helemaal voor me hoe jij reageert op al die dieren! Haha! Je hebt er weer een mooi verhaal van gemaakt. Genieten!! liefs -
07 Januari 2014 - 20:25
Ria Stevens:
Hoi Tayma,
Bedankt voor deze specifieke uitleg van al wat vliegt, zwemt en krioelt...ik hoor in mijn gedachten jouw geluidjes erbij...haha.
Veel plezier in Cambodja en hou ons op de hoogte!
Dikke kus! -
07 Januari 2014 - 21:37
Maaike:
Hey Tayy!! Heb weer met veel plezier je blog gelezen, wauw wat een reis! Als je nog tips wil hoe een kip te slachten, bij je bij Lisan aan het goede adres ;) En ik heb vele kakkerlakken gezien maar nog nooit eentje die kon vliegen, ik dacht zelfs dat dat een fabel was! Goed om toch weer wat bijgeleerd te hebben, haha. (btw die boot was niks voor mij geweest want ik ben altijd bang dat een vleermuis in mijn haar vliegt ;) ) Enjoy!!! -
07 Januari 2014 - 22:18
Rox:
Dag avonturier van me. Goed dat je alle enge dieren nu achter je gaat laten. Maar hey.. Nieuw land, nieuwe dieren. Wie weet wat voor beest vanuit de hel er daar onder je raampje ligt te krijsen.. Mhaha! Nee grapje, vast hele lieve die je lekker je slaapje laten doen. Lucky you dat je die roggen en hedendaagse Dinos hebt kunnen zien! Super tof!
En oja, wat betreft die luier.. Misschien was het new Born baby, met hond als huisdier. Als de hond de luier leegvreet, accepteert ie t kind in z'n roedel. Significant detail wat ik je niet wil ontnemen: soms wordt de luier achterwege gelaten en gebruiken ze de placenta. Hahahahahahahahahha! Sorry Tay. Kon het niet laten. Tot snel x -
07 Januari 2014 - 23:32
Lisan:
Hahaha! Ik heb echt hardop gelachen om je verhaal van die hond:')
Verder waanzinnig om te lezen wat je allemaal doet en meemaakt. Voel me toch een beetje zielig als ik nu zo vanuit mn bed omhoog kijk en een kaal wit plafond zie...
Geniet er maar goed van!
Dikke kus! -
08 Januari 2014 - 11:42
Laura [van Rox]:
Hoi lieve Tay,
Wat super om te lezen dat je het zo naar je zin hebt en veel nieuwe indrukken opdoet. Het zijn ervaringen die je voor altijd met je meeneemt. Hier een gedichtje voor de wat mindere momenten op je pad, al heb je daar waarschijnlijk weinig tijd voor. :-)
OZO HEPPIE
IK VOEL ME OZO HEPPIE
ZO HEPPIE DEZE DAG
EN ALS JE VRAAGT: WAT HEPPIE
ALS IK VRAGEN MAG,
DAN ZEG IK: HOE WAT HEPPIE
WAT HEPPIK AAN DIE VRAAG,
HEPPIE NOOIT DAT HEPPIEJE
DAT IK HEP VANDAAG?
Blijf genieten op je reis.
Dikke knuffel -
13 Januari 2014 - 16:34
Jimmy:
Tayma! I love the "Jimmy" paragraph i could even understand it when i read it in Dutch (cus im cool like that ;)) I tried to read the rest but gave up and just entered the whole blog onto Google Translate. It sounds like you still having a jam and being the bundle of happiness i had the pleasure of meeting.
I hope you keep up the great vibes and keep me informed on all your crazy stories!
From your Padawan/Laki laki Baik:
Jimmy :) -
16 Februari 2014 - 21:46
Judy:
In 2006 gilde je nog om de sprinkhanen (en laten we de mieren niet vergeten, waar je bijna een rolberoerte van kreeg....) in het gras bij la Borie en moet je je nu zien!
Dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
