En forme

Een eerste blog in het nieuwe jaar! Na een overvol, maar heerlijk programma waarin ik iedereen weer heb kunnen zien in Nederland (en Londen en Italie), vloog in in januari weer terug naar Burkina. Bij het verlaten van het vliegveld adem ik de stof, de warmte en een vleugje van een vuur wat ergens brandt in. Ahh Ouaga, ik ben weer thuis.

Zoals gewoonlijk wanneer je het land (al is het voor 2 dagen) verlaat, kun je bij terugkomst de gebruikelijke ‘complimenten’ verwachten. Tekenen dat je het goed hebt gehad in je tijd weg. In wat voor vorm? Nou, iedereen die je vertelt hoe dik je bent geworden, ‘en forme’. De gebruikelijke complimenten vliegen je om de oren de eerste dagen terug. Ik kan het waarderen en er ook wel om lachen, maar soms gaat het me iets ver en is het moeilijk de glimlach om mijn gezicht gelijmd te houden.

Zoals toen ik vorig jaar Maart terug kwam en een verpleger in het kinderziekenhuis me vertelde dat ik minstens 5 kilo was aangekomen, om vervolgens toe te voegen ‘vooral in je gezicht’. Oef, die specifiekheid hoeft van mij niet. 5 kilo, vooral in mijn gezicht?! Ik was verdorie 9 dagen weg. Of toen ik dit keer terug kwam en ik bij de universiteit een professor van het ziekenhuis tegenkwam. Hij vertelde me al lachend: “Ik herkende je bijna niet, je bent zo dik geworden!”. Om vervolgens wel toe te voegen dat ik het dus goed heb gehad en ik goed heb geprofiteerd van mijn tijd weg. Is ook zo. Ik moet er ook altijd wel om lachen en ga er in mee, want ik heb het goed gehad en heb volop genoten van al het overheerlijke eten thuis. Maar het toppunt was nog wel, ook toen in Maart vorig jaar, twee dagen na het 5-kilo-vooral-in-mijn-gezicht compliment het tweeling incident:

Ik kwam aan op de universiteit en maakte mijn gebruikelijke rondje met begroetingen bij aankomst. Zo ook met de schoonmaaksters. “Goedemorgen, hoe gaat uw ochtend? Uw familie? Gezondheid? Werk etc”. “Goed goed goed”. Wanneer vervolgens een van de vrouwen me zegt: “Het worden een meisje en een jongen”. “Een meisje en een jongen wat?”. “Een tweeling”, al wijzend naar mijn buik. Ik maak het gebruikelijke geluid voor verontwaardiging en zeg: “Ik ben niet zwanger”. De vrouw maakt hetzelfde geluid en voegt vervolgens toe: “Het is alleen van eten?”. Ik zeg ja. Waarop zij het uit schatert en tegen de rest van de vrouwen lachend zegt: “Het is alleen van eten! Alleen eten!”.
Een tweeling! Haha, hoe dik vond ze me dat ze al overtuigd was dat er twee (!) baby’s waren. Dit is nu een running joke geworden, zo dat iedere keer als ik gewicht verlies mensen me vertellen dat nu dan de tweeling weg is. Vermakelijk is het wel.

Inmiddels ben ik een maand terug en zijn de meeste ‘en forme’ commentaren gestopt. Voor nu. Tot mijn volgende reis...

Een gelukkig en gezond nieuw 2018 allemaal. Bedankt voor het lezen en tot snel!

Liefs.