kou, tuf, blaren en de tijd van mijn leven
Door: TvP
Blijf op de hoogte en volg Tayma
13 Februari 2014 | Myanmar, Hsipaw
Minglaba/ Hallo allemaal!
Sinds bijna twee weken ben ik in Myanmar (birma) en ik heb zo veel te vertellen! Vandaar weer een nieuwe blog. Ik zal het verhaal zo veel mogelijk in chronologische volgorde proberen te vertellen:
Op Bangkok airport, waar ik moest wachten op mijn vlucht naar Yangon, ontmoette ik Suba. Een Indiaas meisje, met een geweldige lach, met wie ik vanaf toen twee weken zou rondreizen. Het contrast tussen Suba en mij was groot, in een onverwachte manier. Zo eet Suba geen pittig eten, terwijl ik ondertussen lepels chilli op mijn maaltijd strooide. Daarnaast ga ik kapot in de ijskoude nachtbussen, zit ik daar met sokken, legging, tshirt, longsleeve, vest en deken om me heen gewikkeld. En Suba, miss India, zat met blote voeten en in een T-shirt zonder kou te lijden. Omgekeerde wereld! Die nachtbussen hier zijn ook een ervaring. Wie heeft gezegd dat Zuidoost azie warm is, is nog nooit in Myanmar geweest, want hier is het ‘s avonds KOUD. Broodnodige ingredienten voor een nachtbus zijn: sokken, oordoppen (voor het gruwelijke gerochel van de plaatselijke bewoners), dikke trui/jas en duct tape. Ducttape hoor ik jullie denken? Ja, duct tape. Zodat je de airco outlets kunt dichtplakken. Want hoe koud het ook is buiten, binnen staat de airco vol aan..
Suba en ik vertrokken na sighseeing in de hoofdstad naar Kalaw voor een wandeltocht naar het Inle meer. -- Een paar jaar geleden keek ik met papa naar 3 op reis en zag ik een stuk over Myanmar en bij het zien van dit meer zei ik: ‘’ Daar wil ik ooit een keer naar toe’’. Ik weet niet of je dit nog herinnert? Vast niet. Maargoed, ik had niet verwacht dat ik ook daadwerkelijk zo snel hier zou zijn!—We hebben enorm geluk gehad met onze wandelgroep, want wat een leuke mensen en wat klikte het! 3 dagen wandelen en zo onwijs veel lol gehad. Geweldig mooie dingen gezien, lieve mensen ontmoet, die stoppen met wat ze aan het doen zijn om je te begroeten en naar je te zwaaien en heerlijk gegeten. Birmees eten is fantastisch!
Tijdens deze wandeltocht sliepen we bij mensen in huis, allemaal op de grond naast elkaar. Enorme kou te lijden. Al mijn kleren aan, muts, handschoenen, jas en nog steeds rillend in bed. Maar het werd allemaal goed gemaakt door de sterrenhemel die daar te zien was. Zo geweldig mooi. Alsof iemand handenvol glitter in de lucht heeft gegooid en het daar is blijven plakken. Wauw. Nog een mooi mazzeltje wat ik heb mogen meemaken tijdens de wandeltocht is het afschieten van vuurpijlen voor regen. We hadden hier over gehoord toen we enorme stellages zagen in the middle of nowhere. Die dienen als basis voor de vuurpijlen, die op hun beurt weer zorgen voor regenval? En een paar uur later zagen we een ceremonie waarbij ze de vuurpijlen afschoten, heel gaaf om te zien! Vlak hierna eindigde de 3-daagse wandeltocht en stapten we in een traditionele longboat en vaarden we over het inle meer naar onze eindbestemming. Ik was zo blij toen we door de drijvende tuinen vaarden (wat ik toen op tv had gezien) dat ik tranen in mijn ogen had, emotioneel als ik ben. Maar ik kon gewoon niet geloven dat ik hier eindelijk was! En het is zo mooi in het echt, geweldig.
Zoals ik al zei rochelt men hier veel, het is pure horror. Tijdens een busrit een week geleden zat er een man achter ons die aan het overgeven was, afgewisseld met grondig gerochel. Om aan te tonen hoe vies het is: het overgeven en horen klotsen van zijn kots in het zakje achter me, was minder vies dan de hele nacht het rochelen.. Dat rochelen komt door de plaatstelijke tabak wat ze hier kauwen. Je kunt het overal op straat kopen en het ziet er heel leuk uit. Het begint met een blaadje waar ze iets wits op smeren. Daarna wordt er een soort poeder/gruis op gestrooid en als laatste iets wat lijkt op een mix tussen een rozijn en een stukje hout. Dit alles wordt opgerold en dit stop je in je wangzak en kauwen maar! Ik heb het uitgeprobeerd en het was best lekker! Een soort zoete tandpasta smaak. Maar na 5 minuten begon ook ik te spugen. Rood spuug. Zoals je hier overal op straat ook ziet (in het begin zag het er griezelig uit, overal op straat bloedrode plassen). Het vieste is tijdens een bus of bootrit hebben mannen een plastic zakje waar ze hun spuug in spugen en aan het eind van de rit stappen ze uit met een zak vol spuug. Bah bah.
Een paar dagen geleden waren we in Bagan, een stad bekend om zijn vele tempels. Dus toen we op de tweede dag in Bagan weer naar een tempel gingen, gingen Suba en ik gekleed in onze normale tempel kleren: bedekte schouders en knieen en teenslippers. Dit keer was het niet zomaar een tempel. Nee, het was een tempel op de top van een berg. Waar je zo’n twee uur naar toe moest klimmen. Stonden we dan op onze slippertjes, halve fles water. Lekker, thanks guys, goed ingelicht waar we heen gingen. ‘Een bijzondere tempel met mooi uitzicht’ vergaten even te vermelden dat we moesten klimmen. Maargoed, omdat ik er toen toch was me aan de klim gewaagd (het was horror op mijn slippertjes, glibberde de berg op). Na 1438 treden de top bereikt. Mist. Geen uitzicht! De ironie. Omdat ik totaal niet voorbereid was op een klim voor een mooi uitzicht kon ik ook genieten van de bergen om me heen en ik heb uiteindelijk een betere dag gehad dan de jongens met wie we waren (van onze wandelgroep naar het meer). Eenmaal beneden een kopje thee gedronken en me wat meer ondergedompeld in de lokale cultuur; tannaka uitgeprobeerd. De locale make up. In het begin vond ik het er heel gek uit zien, maar nu ben ik er aan gewend en vind ik het echt mooi (mits goed aangebracht en op de juiste persoon). Ik voelde me ook zo mooi toen ik het op had
Dan afsluitend wat losse mededelingen over Myanmar:
- Op het land heeft de tractor nog niet (echt) zijn intrede gedaan, alles wordt met de hand gedaan en met os en wagen.
- Niet alleen qua landbouw zijn ze hier nog ver terug in de tijd. Gisteren was er in het plaatsje waar ik nu ben een groot feest. De weg was afgeze, er was muziek, een chinese dansende draak, meisjes mooi aangekleed en de burgermeester was er om een lintje door te knippen. Waarom? Hsipaw (dat is dit stadje) heeft een nieuw stoplicht! Hoera. Datzelfde stoplicht werkt nu nog niet, maar dat mag de pret niet drukken.
- De auto’s hier hebben het stuur aan de rechterkant zitten, maar rijden ook aan de rechterkant. Dat is toch raar?
- Ik werd mary poppins genoemd door de mensen van de wandeltocht, omdat ik zo veel spullen in mijn tas heb. Als ze iets nodig hadden verbaasden ze zich over wat ik allemaal uit mn tas toverde.
En dat was het weer voor deze keer, een enorm lang verhaal geworden zie ik. Hopelijk hebben jullie er van genoten. Ik spreek jullie snel weer (niet alleen via deze blog, maar ook in het echt. Ongelovelijk dat ik over 2,5 week alweer thuis ben...
Veel liefs!
Sinds bijna twee weken ben ik in Myanmar (birma) en ik heb zo veel te vertellen! Vandaar weer een nieuwe blog. Ik zal het verhaal zo veel mogelijk in chronologische volgorde proberen te vertellen:
Op Bangkok airport, waar ik moest wachten op mijn vlucht naar Yangon, ontmoette ik Suba. Een Indiaas meisje, met een geweldige lach, met wie ik vanaf toen twee weken zou rondreizen. Het contrast tussen Suba en mij was groot, in een onverwachte manier. Zo eet Suba geen pittig eten, terwijl ik ondertussen lepels chilli op mijn maaltijd strooide. Daarnaast ga ik kapot in de ijskoude nachtbussen, zit ik daar met sokken, legging, tshirt, longsleeve, vest en deken om me heen gewikkeld. En Suba, miss India, zat met blote voeten en in een T-shirt zonder kou te lijden. Omgekeerde wereld! Die nachtbussen hier zijn ook een ervaring. Wie heeft gezegd dat Zuidoost azie warm is, is nog nooit in Myanmar geweest, want hier is het ‘s avonds KOUD. Broodnodige ingredienten voor een nachtbus zijn: sokken, oordoppen (voor het gruwelijke gerochel van de plaatselijke bewoners), dikke trui/jas en duct tape. Ducttape hoor ik jullie denken? Ja, duct tape. Zodat je de airco outlets kunt dichtplakken. Want hoe koud het ook is buiten, binnen staat de airco vol aan..
Suba en ik vertrokken na sighseeing in de hoofdstad naar Kalaw voor een wandeltocht naar het Inle meer. -- Een paar jaar geleden keek ik met papa naar 3 op reis en zag ik een stuk over Myanmar en bij het zien van dit meer zei ik: ‘’ Daar wil ik ooit een keer naar toe’’. Ik weet niet of je dit nog herinnert? Vast niet. Maargoed, ik had niet verwacht dat ik ook daadwerkelijk zo snel hier zou zijn!—We hebben enorm geluk gehad met onze wandelgroep, want wat een leuke mensen en wat klikte het! 3 dagen wandelen en zo onwijs veel lol gehad. Geweldig mooie dingen gezien, lieve mensen ontmoet, die stoppen met wat ze aan het doen zijn om je te begroeten en naar je te zwaaien en heerlijk gegeten. Birmees eten is fantastisch!
Tijdens deze wandeltocht sliepen we bij mensen in huis, allemaal op de grond naast elkaar. Enorme kou te lijden. Al mijn kleren aan, muts, handschoenen, jas en nog steeds rillend in bed. Maar het werd allemaal goed gemaakt door de sterrenhemel die daar te zien was. Zo geweldig mooi. Alsof iemand handenvol glitter in de lucht heeft gegooid en het daar is blijven plakken. Wauw. Nog een mooi mazzeltje wat ik heb mogen meemaken tijdens de wandeltocht is het afschieten van vuurpijlen voor regen. We hadden hier over gehoord toen we enorme stellages zagen in the middle of nowhere. Die dienen als basis voor de vuurpijlen, die op hun beurt weer zorgen voor regenval? En een paar uur later zagen we een ceremonie waarbij ze de vuurpijlen afschoten, heel gaaf om te zien! Vlak hierna eindigde de 3-daagse wandeltocht en stapten we in een traditionele longboat en vaarden we over het inle meer naar onze eindbestemming. Ik was zo blij toen we door de drijvende tuinen vaarden (wat ik toen op tv had gezien) dat ik tranen in mijn ogen had, emotioneel als ik ben. Maar ik kon gewoon niet geloven dat ik hier eindelijk was! En het is zo mooi in het echt, geweldig.
Zoals ik al zei rochelt men hier veel, het is pure horror. Tijdens een busrit een week geleden zat er een man achter ons die aan het overgeven was, afgewisseld met grondig gerochel. Om aan te tonen hoe vies het is: het overgeven en horen klotsen van zijn kots in het zakje achter me, was minder vies dan de hele nacht het rochelen.. Dat rochelen komt door de plaatstelijke tabak wat ze hier kauwen. Je kunt het overal op straat kopen en het ziet er heel leuk uit. Het begint met een blaadje waar ze iets wits op smeren. Daarna wordt er een soort poeder/gruis op gestrooid en als laatste iets wat lijkt op een mix tussen een rozijn en een stukje hout. Dit alles wordt opgerold en dit stop je in je wangzak en kauwen maar! Ik heb het uitgeprobeerd en het was best lekker! Een soort zoete tandpasta smaak. Maar na 5 minuten begon ook ik te spugen. Rood spuug. Zoals je hier overal op straat ook ziet (in het begin zag het er griezelig uit, overal op straat bloedrode plassen). Het vieste is tijdens een bus of bootrit hebben mannen een plastic zakje waar ze hun spuug in spugen en aan het eind van de rit stappen ze uit met een zak vol spuug. Bah bah.
Een paar dagen geleden waren we in Bagan, een stad bekend om zijn vele tempels. Dus toen we op de tweede dag in Bagan weer naar een tempel gingen, gingen Suba en ik gekleed in onze normale tempel kleren: bedekte schouders en knieen en teenslippers. Dit keer was het niet zomaar een tempel. Nee, het was een tempel op de top van een berg. Waar je zo’n twee uur naar toe moest klimmen. Stonden we dan op onze slippertjes, halve fles water. Lekker, thanks guys, goed ingelicht waar we heen gingen. ‘Een bijzondere tempel met mooi uitzicht’ vergaten even te vermelden dat we moesten klimmen. Maargoed, omdat ik er toen toch was me aan de klim gewaagd (het was horror op mijn slippertjes, glibberde de berg op). Na 1438 treden de top bereikt. Mist. Geen uitzicht! De ironie. Omdat ik totaal niet voorbereid was op een klim voor een mooi uitzicht kon ik ook genieten van de bergen om me heen en ik heb uiteindelijk een betere dag gehad dan de jongens met wie we waren (van onze wandelgroep naar het meer). Eenmaal beneden een kopje thee gedronken en me wat meer ondergedompeld in de lokale cultuur; tannaka uitgeprobeerd. De locale make up. In het begin vond ik het er heel gek uit zien, maar nu ben ik er aan gewend en vind ik het echt mooi (mits goed aangebracht en op de juiste persoon). Ik voelde me ook zo mooi toen ik het op had
Dan afsluitend wat losse mededelingen over Myanmar:
- Op het land heeft de tractor nog niet (echt) zijn intrede gedaan, alles wordt met de hand gedaan en met os en wagen.
- Niet alleen qua landbouw zijn ze hier nog ver terug in de tijd. Gisteren was er in het plaatsje waar ik nu ben een groot feest. De weg was afgeze, er was muziek, een chinese dansende draak, meisjes mooi aangekleed en de burgermeester was er om een lintje door te knippen. Waarom? Hsipaw (dat is dit stadje) heeft een nieuw stoplicht! Hoera. Datzelfde stoplicht werkt nu nog niet, maar dat mag de pret niet drukken.
- De auto’s hier hebben het stuur aan de rechterkant zitten, maar rijden ook aan de rechterkant. Dat is toch raar?
- Ik werd mary poppins genoemd door de mensen van de wandeltocht, omdat ik zo veel spullen in mijn tas heb. Als ze iets nodig hadden verbaasden ze zich over wat ik allemaal uit mn tas toverde.
En dat was het weer voor deze keer, een enorm lang verhaal geworden zie ik. Hopelijk hebben jullie er van genoten. Ik spreek jullie snel weer (niet alleen via deze blog, maar ook in het echt. Ongelovelijk dat ik over 2,5 week alweer thuis ben...
Veel liefs!
-
13 Februari 2014 - 09:44
Nancy:
Taymp! Wat een heerlijk verhaal weer. Ik lees je blogberichten 's ochtends op kantoor onder het genot van mijn eerste boterham. Superchill dus dat je begon over kotsen in bussen en rochelen in een zakje haha. Ik ben een beelddenker. Anyway, mijn broodje binnen gehouden en je verhaal met een glimlach -en soms een ware gniffel- gelezen. Geniet nog deze laatste weken en blijf zo enthousiast en blij! Dan ben ik ook blij. Tot snel. Liefs -
13 Februari 2014 - 10:41
Rox:
Fijn dat je het nog steeds zo goed hebt! Jammer voor jou, maar stiekem ben ik heel blij dat ik je snel weer zie! Mooi verhaal. Ik weet wat je bedoelt met het meer! Ik heb het toen ook gezien op tv, wauw! :) tot snel liefje -
13 Februari 2014 - 11:20
Gup:
Ik mis je Tay! Zie je snel boefje. -
13 Februari 2014 - 14:02
Bas:
Taaytje! Superleuk om te lezen dat het zo leuk is en goed met je gaat! Geniet nog even van de laatste weken! Zie je snel xx -
13 Februari 2014 - 15:08
Meggie:
Leuk! Klinkt als genieten daar, op dat kosten na.. ben iets te visueel ingesteld (of ik heb te veel kots op werk gezien) dat ik even een kleine pauze moest inlassen om mijn beeldscherm te redden. Ik kan me wel in de kou vinden, ik zit hier met een fleecevest en daarover mijn badjas en nog mag het niet baten. Tot snel! -
13 Februari 2014 - 17:29
Lisan:
Wat een heerlijk verhaal weer! Tot snel meissie :) -
16 Februari 2014 - 07:34
Serena:
Erg leuk geschreven! Geniet er nog maar even van nichtje :-) Fijne reis nog! -
16 Februari 2014 - 11:48
Joep:
Jeezus wat vet allemaal! En wat goed dat ze daar al stoplichten hebben, gaat de goede kant op dus. Ongelofelijk dat jij nu foto's maakt, wie had dat ooit gedacht? Waarschijnlijk goed gezelschap om je heen die je helpt herinneren dat dat leuk is voor de achterblijvers. Nou geniet er van en succes met de files door dat niet werkende westerse vernuftigheidje! -
16 Februari 2014 - 12:35
Sabinr:
Waaauw, wat een ongelooflijk leuk verhaal. Heel chill ook om te lezen. Heb echt moet lachen! Aaah het wordt wel tijd dat terug komt.. mis je -
16 Februari 2014 - 21:27
Judy:
Ik begon 13 februari, vol goede moed aan het lezen, pal voor ik naar school moest. Om alles tegelijk te doen, was ik ook nog aan het eten. Nou, dat heb ik geweten......Ik zag het hele verhaal, zoals bijna iedereen voor mij, en moest zo kokhalzen, dat ik maar gelijk gestopt ben met lezen.
Nu, een paar dagen later, bijna half 10 's avonds kan ik het wel lezen zonder finaal over mijn nek te gaan.
Ik ben net als iedereen superblij dat je weer bijna thuis bent.
Geniet nu nog maar even lekker. En spuug er zelf maar flink op los!
xxxxxxx -
22 Februari 2014 - 10:24
Dave:
Bedankt Tayma voor je mooie reisbeschrijvingen.
Zeer beeldend en met veel humor geschreven.
Dan denk ik weer hoe mooi het is om mensen zoals jij te kennen.
Jij bent echt een geweldige meid.
Zie je volgende week.
Goede reis.
Dave. -
16 September 2014 - 21:35
Esther:
Leuke bijkomstigheid van je blog uit Londen is dat ik nu ook al je andere reisverslagen heb kunnen lezen. Super nice! En je schrijft precies zoals je praat, hihi, erg leuk! Nou, bonne nuit! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
