Acceptatie en integratie

Hoi allemaal!

2.5 maanden later, maar daar ben ik weer. Ik heb het ontzettend druk gehad de laatste maanden, maar had wel veel te vertellen. Nu zijn mijn examens voorbij en heb ik een vrije zondag, dus ben ik achter mijn laptop gekropen om jullie wat bij te praten. Dit keer over Londense/ Engelse/ Britse dingen. Gewoontes en gebruiken die top zijn en ik in mijn armen heb gesloten, maar ook dingen waar ik absoluut niet mee akkoord ga.

Zoals hoe alles hier vroeg sluit. Wereldstad Londen. 8.3 miljoen inwoners, altijd wat te doen, te ontdekken en alles is mogelijk. Niet dus. Wil jij op een zaterdag om 1 uur nog even lekker een drankje doen? Helaas. Alle pubs zijn gesloten en clubs kom je ook niet meer in. Het blijft me verbazen. Als we dan toch over pubgewoontes bezig zijn. De welbekende laatste ronde, aangekondigd met een gerinkel aan de bel. “Fijn!”denk je “Nog even een laatste drankje”. In je nopjes ga je weer aan je tafeltje zitten met je verse pint (0.568 liter). Een kwartiertje later komt de barvrouw naar je toe om je op vriendelijke, doch dringende wijze te vragen of je kunt vertrekken. Biertje nog niet op?, wat hoogstwaarschijnlijk is, dan krijg je met enig geluk een plastic beker zodat je je drankje buiten op kunt drinken. En zo is de avond ineens voorbij. En lig je om 1 uur in bed.

Of toch niet? Want de metro’s stoppen om half 12 met rijden. Dus hoe kom je thuis? Veel nachtbussen. Een taxi of lopen (slecht idee. Alles is ver). Dus zo gebeurde het twee weken geleden dat ik op een verjaardagsfeestje was en om half 12 naar huis ging. Maar de laatste metro miste en in plaats van iets na twaalven thuis te zijn, ik om half 3, en drie bussen later eindelijk thuis was. Dolle avond uit in Landahn town.

Waar ik me aan erger in het verkeer: automobilisten gebruiken hier heel vaak hun knipperlicht niet. Zo irritant! En gevaarlijk. Vooral als ze opeens besluiten aan de kant van de weg stil te gaan staan. En ik fiets alsof er niks aan de hand is.
Iets typisch Engels waar ik absoluut niet in mee kan gaan. De thee met melk. Nee nee. Gewoon nee. Dat zakje er ook uren in laten hangen. Met een scheut melk. Ugh. En de britten om me heen kijken met verbazing naar hoe licht in mijn thee drink. Het lijkt klein, maar in een land waar thee zo’n essentieel onderdeel van de dag is, is dit een constant punt van onbegrip.

Net zoals het andere onderdeel van de Britse cultuur ‘queueing’. Het o-ver-al voor in de rij staan. Een jazzclub binnen komen, in de rij. Brunchen? In de rij. In een restaurantje eten. In de rij. “Is this the queue?”is een onderdeel van mijn dagelijkse vocabulair. De eerste keer dat ik naar the Breakfast club ging (geweldig restaurant waar ze de hele dag ontbijt serveren en het eten is zó goed!) harstikke enthousiast, honger en klaar voor een goede maaltijd. Blij mijn google maps volgend naar de place to be, tot ik op kijk en een tien meter lange rij zie staan. Met, mijn vrees bevestigend, mijn vriendinnetje met wie ik af had gesproken erin. Al mijn Nederlandse instincten in mijn riepen hier weg te gaan, ergens anders te gaan eten waar het eten vast ook goed zou zijn, maar waar ze zo aan tafel konden gaan zitten. Maar het andere vriendinnetje kwam ook aan en beiden waren bereid om te wachten. Dus daar gingen we dan. In de rij, voor brunch. Anderhalf (!) uur later zat ik eindelijk binnen. Me nog steeds verbazend om wat er nou was gebeurd. En toen kwam het eten…. Zo. Goed. En drie weken later stond ik weer in de rij… Is dit wat ze bedoelen als ze over integratie spreken?

Goed genoeg dingen die ik niet oké vind, nu verder over dingen waar ik wel van houd. Hoe iedereen hier thee drinkt (laten we de melk vergeten), de hele dag. Hoe het oké is om om half 12 ’s ochtends, laten we er ’s middags van maken, in de pub te zitten. Aan de alcohol. Liquid lunch, zoals iemand het laatst noemde. Hoe de pubs hier ook volledige maaltijden serveren. En de Sunday Roasts. Heerlijk!

Als je hier jarig bent dat mensen taart voor jou bakken, in plaats van dat jij trakteert. En waarom ook niet?! Geeft je een extra jarig-zijn gevoel, toch? En alle huisfeestjes en die BYOB zijn. Een stuk makkelijker om feestjes te geven op deze manier. Je koopt een fles drank en bent klaar voor de avond. Vooral in Londen waar alles verdraait duur is, is dit de ideale weekendbesteding. Je ontmoet allerlei nieuwe mensen, die je normaliter in een club niet zou spreken. Ideaal!

De gratis to-go koffie bij Waitrose (een supermarkt), die me mijn dagen doorsleept. En als we toch op het onderwerp supermarkt zijn: de discount stickers aan het eind van de dag. Zo rond 6 uur gaan alle verse broodproducten of andere producten die tot die dag houdbaar zijn keihard in de uitverkoop. Croissantjes voor 11 pence, een sandwich voor 60p, een pizza voor onder 1 pond, een curry maaltijd voor 2 pond. Ik ben ook groot fan. Vooral als ik weer eens op school moet eten zijn goedkope magnetronmaaltijden van Waitrose (een duurdere supermarkt, maar het eten is hier zo veel beter) een, smakelijke, uitkomst.

En wat nog meer super leuk is: de Lates night in de musea. Bijna alle musea hebben deze avonden. Waarbij ze een keer in de maand, na sluitingstijd open zijn en een thema-avond hebben. Met lezingen, films, workshops, DJ’s en muziek. Zo was ik laatst in het Science museum en stond ik in een silent disco in de ruimte afdeling van het museum te dansen onder space shuttles. En gratis! Wat ook een lichtpuntje in Londen.

Ter afsluiting, hoe je het woord ‘iron’ uitspreekt. Waar blijft de ‘R’?! Ik ga hier gewoon niet in mee. Ik kan iron niet uitspreken als ion. En strijken als ioning. Nee. Ook al is het misschien hoe het moet, nee.
Dat was het dan. Een paar dingetjes van mij hier, vanuit mijn luie stoel, met een welverdiende gin tonic op mijn vrije zondag. Genieten! Zal snel weer proberen te schrijven. Voor nu ga ik terug naar relaxen en genieten van mijn goede leven in Londen :)

Cheerio chaps!