Een achtbaanrit voor gevorderden
Door: TvP
Blijf op de hoogte en volg Tayma
07 December 2014 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Het heerlijk avondje is gekomen en gevierd in London town. En na een Skype Sinterklaasviering besefte ik me tot schrik opeens dat het al weken geleden is dat ik wat heb geschreven. Dus bij deze; I’m back!
Er zijn vele weken gepasseerd en er is heel veel veranderd. De school is mijn tweede huis geworden en ken de weg nu op mijn duimpje. In mijn vorige verhaal, voor het allemaal echt begon, zei ik dat het een druk jaar zou worden. Ik had gelijk. Net zoals mijn docenten die toen zeiden dat dit het drukste jaar van mijn leven zou worden en dat ik geen tijd voor sociaal leven zou hebben. Ze hadden gelijk. En dat als mijn vrienden in het weekend uit zouden gaan, wij/ ik thuis zouden blijven en aan school zouden werken, waarvan ik toen nog dacht “Ja hoor. Overdreven”. Ze hadden gelijk.
Ik spendeer zo’n 12 uur per dag op school en in het weekend zit ik er ook. Ik maak vrienden met alle weekend mensen (mensen die samen met mijn achter de computer zitten op zondag). En mijn hoofd loopt af en toe over van dingen die ik nog moet doen. Nu heb ik het mezelf ook niet makkelijker gemaakt door de dingen die ik ernaast doe, maar het is allemaal zo leuk!
Het grootste ding is dat ik de tak van Students Supporting Street Kids (SSSK) London heb opgezet. Eigenlijk niet omdat ik zo ambitieus ben, maar meer door dom toeval. Ik wilde wel graag hier in Londen een beetje vrijwilligerswerk doen en tijdens de introductieweek kwam ik in aanraking met SSSK. Ik was geïnteresseerd en gaf mijn contactinformatie op voor een meeting, samen met 65 andere studenten. Een paar dagen later ging ik op naar de meeting om te kijken voor een, kleine, rol in de organisatie.
Ik was de enige die was komen opdagen.
…. En dus ben ik nu voorzitter van SSSK-London. Samen met een paar enthousiaste mensen zijn we begonnen en hebben we onze eerste evenementen georganiseerd en het ging zo goed!! We wilden simpel beginnen, om te zien hoe we dit allemaal moesten aanpakken, met een bakesale en een movienight. De opkomst was goed! Beter dan we hadden verwacht en na afloop waren we allemaal blij en ik was ook best trots op ons.
Dit was de tijd dat ik op het toppunt van mijn stress zat en door de bomen het bos niet meer zag. Er vele dagen waren dat ik half huilend naar huis fietste omdat ik zo moe was. En toen ging ik naar Brighton.
Zoals ik in mijn vorige verhaal al vertelde ben ik dus lid geworden van the British Society of Immunology (BSI). En de BSI heeft ieder jaar een congres. Dit jaar was het in Brighton. En wij gingen erheen. En het was zo leuk!! We gingen met de hele klas, ja alle 9 van ons.
Op een vroege maandagochtend vertrokken we met de trein, door het druilerige Engelse landschap en binnen 2 uur reden we Brighton binnen. Ik stapte uit en… KOUD! Maar het voelde meteen als een soort vakantie. Londen uit, frisse zeelucht en uitzicht op een bizar mooie turquoise zee. We hadden hele mooie hotelkamers en alle meisjes zaten op dezelfde verdieping. Dus we hebben heel veel meisjespraat gehad, ’s avonds met een biertje en chocola zitten kletsen, uitgebrakt in de sauna en rondjes gezwommen in het zwembad. Daarnaast heb ik super veel lezingen bijgewoond en heel veel geleerd. Ook heel veel niet begrepen omdat het zo moeilijk was, maar de strekking was iedere keer heel cool. Ik heb zelfs genetwerkt! (Ik weet niet of dit het goede woord is. Word geeft ook een rood lijntje. En ik zie er steeds het woord ‘twerkt’ in. Maar in ieder geval , ik bedoel de vervoeging van netwerken). En de goodies waren ook heel tof. Ik heb nu een thermosfles met een virus erop, t-shirts met immuuncellen, microbenkwartet, immunologie posters en zelfs biertjes gedronken met een immunologie thema. Ik kon volop nerd gaan en niemand keek gek op. Zelfs niet bij uitspraken als ‘I love Treg-cells’. Heerlijk!
En nu ben ik dus weer helemaal relaxt en zen. En ga ik dit gewoon doen! Essay is af. Statistiek opdracht is klaar. Mijn presentatie komt goed. En heb nu nog twee weken om VOL te leren voor mijn tentamen. Ik kan dit! En daarna ga ik relaxen en kom ik naar Nederland. Waar ik dus officieel geen inwoner meer van ben. Nee, ik ben geëmigreerd. Het voelde wel een beetje gek toen ik het zwart op wit kreeg, maar ook gaaf. Echt een nieuw hoofdstuk van mijn leven. Voel me af en toe ook een ander persoon. Tayma 2.0 . Dan kijk ik als het ware van een afstandje naar mezelf en herken ik mezelf bijna niet meer terug. Als ik in een vergadering zit als course representative, met de directie en Student Representative Counsil. Of met SSSK dingen aan het regelen ben en mensen mij vragen wat te doen. Mij! En dat ik nu zelfs op de site als contactpersoon voor Londen sta. Als ik belangrijke mensen ontmoet of naar de sportschool ga om te ontspannen (vooral omdat er een tv is die vaak the big bang theory uitzendt, maar dat terzijde).
Wat is er gebeurd met mijn oude studenten-ik die zich voor de verkeerde stagelijst inschreef, die werkgroepen vergat, weigerde in het weekend te werken? Het is een nieuw hoofdstuk, die veel van me vraagt, maar ook zo veel terug geeft. Het is een achtbaanrit. (En jullie weten allemaal wat voor fan ik ben van achtbanen). Ik ben op mijn plek! Hou van de school en wat het in me naar boven brengt.
Ik heb gehuild, ken stress, heb koffie nodig om sommige dagen door te komen en ik heb chronisch slaaptekort. Maar ik geniet van ieder moment en ben iedere dag gelukkig dat ik hier ben. Zoals ik tijdens een Thanksgiving diner zei toen we allemaal moesten zeggen waar we dankbaar voor waren : I am thankfull for being here and that I am happy everyday.
Hopelijk zie ik veel van jullie in mijn vakantie naar Nederland.
Cheerio chaps!
p.s. En ik heb dus ook mijn eerste Thanksgivingen gevierd en het was precies zoals ik me had voorgesteld. Het was fantastisch! Gezelligheid, bergen eten, super lekker, wijn die vloeide, kalkoen. En ik mocht zelfs het wensbotje breken en had de grotere helft. Mijn wens komt uit! Ohja, en daarna stinken je handen dus enorm, een walm die ervan af komt. Wat niet goed samengaat met een overvolle maag…
Er zijn vele weken gepasseerd en er is heel veel veranderd. De school is mijn tweede huis geworden en ken de weg nu op mijn duimpje. In mijn vorige verhaal, voor het allemaal echt begon, zei ik dat het een druk jaar zou worden. Ik had gelijk. Net zoals mijn docenten die toen zeiden dat dit het drukste jaar van mijn leven zou worden en dat ik geen tijd voor sociaal leven zou hebben. Ze hadden gelijk. En dat als mijn vrienden in het weekend uit zouden gaan, wij/ ik thuis zouden blijven en aan school zouden werken, waarvan ik toen nog dacht “Ja hoor. Overdreven”. Ze hadden gelijk.
Ik spendeer zo’n 12 uur per dag op school en in het weekend zit ik er ook. Ik maak vrienden met alle weekend mensen (mensen die samen met mijn achter de computer zitten op zondag). En mijn hoofd loopt af en toe over van dingen die ik nog moet doen. Nu heb ik het mezelf ook niet makkelijker gemaakt door de dingen die ik ernaast doe, maar het is allemaal zo leuk!
Het grootste ding is dat ik de tak van Students Supporting Street Kids (SSSK) London heb opgezet. Eigenlijk niet omdat ik zo ambitieus ben, maar meer door dom toeval. Ik wilde wel graag hier in Londen een beetje vrijwilligerswerk doen en tijdens de introductieweek kwam ik in aanraking met SSSK. Ik was geïnteresseerd en gaf mijn contactinformatie op voor een meeting, samen met 65 andere studenten. Een paar dagen later ging ik op naar de meeting om te kijken voor een, kleine, rol in de organisatie.
Ik was de enige die was komen opdagen.
…. En dus ben ik nu voorzitter van SSSK-London. Samen met een paar enthousiaste mensen zijn we begonnen en hebben we onze eerste evenementen georganiseerd en het ging zo goed!! We wilden simpel beginnen, om te zien hoe we dit allemaal moesten aanpakken, met een bakesale en een movienight. De opkomst was goed! Beter dan we hadden verwacht en na afloop waren we allemaal blij en ik was ook best trots op ons.
Dit was de tijd dat ik op het toppunt van mijn stress zat en door de bomen het bos niet meer zag. Er vele dagen waren dat ik half huilend naar huis fietste omdat ik zo moe was. En toen ging ik naar Brighton.
Zoals ik in mijn vorige verhaal al vertelde ben ik dus lid geworden van the British Society of Immunology (BSI). En de BSI heeft ieder jaar een congres. Dit jaar was het in Brighton. En wij gingen erheen. En het was zo leuk!! We gingen met de hele klas, ja alle 9 van ons.
Op een vroege maandagochtend vertrokken we met de trein, door het druilerige Engelse landschap en binnen 2 uur reden we Brighton binnen. Ik stapte uit en… KOUD! Maar het voelde meteen als een soort vakantie. Londen uit, frisse zeelucht en uitzicht op een bizar mooie turquoise zee. We hadden hele mooie hotelkamers en alle meisjes zaten op dezelfde verdieping. Dus we hebben heel veel meisjespraat gehad, ’s avonds met een biertje en chocola zitten kletsen, uitgebrakt in de sauna en rondjes gezwommen in het zwembad. Daarnaast heb ik super veel lezingen bijgewoond en heel veel geleerd. Ook heel veel niet begrepen omdat het zo moeilijk was, maar de strekking was iedere keer heel cool. Ik heb zelfs genetwerkt! (Ik weet niet of dit het goede woord is. Word geeft ook een rood lijntje. En ik zie er steeds het woord ‘twerkt’ in. Maar in ieder geval , ik bedoel de vervoeging van netwerken). En de goodies waren ook heel tof. Ik heb nu een thermosfles met een virus erop, t-shirts met immuuncellen, microbenkwartet, immunologie posters en zelfs biertjes gedronken met een immunologie thema. Ik kon volop nerd gaan en niemand keek gek op. Zelfs niet bij uitspraken als ‘I love Treg-cells’. Heerlijk!
En nu ben ik dus weer helemaal relaxt en zen. En ga ik dit gewoon doen! Essay is af. Statistiek opdracht is klaar. Mijn presentatie komt goed. En heb nu nog twee weken om VOL te leren voor mijn tentamen. Ik kan dit! En daarna ga ik relaxen en kom ik naar Nederland. Waar ik dus officieel geen inwoner meer van ben. Nee, ik ben geëmigreerd. Het voelde wel een beetje gek toen ik het zwart op wit kreeg, maar ook gaaf. Echt een nieuw hoofdstuk van mijn leven. Voel me af en toe ook een ander persoon. Tayma 2.0 . Dan kijk ik als het ware van een afstandje naar mezelf en herken ik mezelf bijna niet meer terug. Als ik in een vergadering zit als course representative, met de directie en Student Representative Counsil. Of met SSSK dingen aan het regelen ben en mensen mij vragen wat te doen. Mij! En dat ik nu zelfs op de site als contactpersoon voor Londen sta. Als ik belangrijke mensen ontmoet of naar de sportschool ga om te ontspannen (vooral omdat er een tv is die vaak the big bang theory uitzendt, maar dat terzijde).
Wat is er gebeurd met mijn oude studenten-ik die zich voor de verkeerde stagelijst inschreef, die werkgroepen vergat, weigerde in het weekend te werken? Het is een nieuw hoofdstuk, die veel van me vraagt, maar ook zo veel terug geeft. Het is een achtbaanrit. (En jullie weten allemaal wat voor fan ik ben van achtbanen). Ik ben op mijn plek! Hou van de school en wat het in me naar boven brengt.
Ik heb gehuild, ken stress, heb koffie nodig om sommige dagen door te komen en ik heb chronisch slaaptekort. Maar ik geniet van ieder moment en ben iedere dag gelukkig dat ik hier ben. Zoals ik tijdens een Thanksgiving diner zei toen we allemaal moesten zeggen waar we dankbaar voor waren : I am thankfull for being here and that I am happy everyday.
Hopelijk zie ik veel van jullie in mijn vakantie naar Nederland.
Cheerio chaps!
p.s. En ik heb dus ook mijn eerste Thanksgivingen gevierd en het was precies zoals ik me had voorgesteld. Het was fantastisch! Gezelligheid, bergen eten, super lekker, wijn die vloeide, kalkoen. En ik mocht zelfs het wensbotje breken en had de grotere helft. Mijn wens komt uit! Ohja, en daarna stinken je handen dus enorm, een walm die ervan af komt. Wat niet goed samengaat met een overvolle maag…
-
08 December 2014 - 05:10
Meggie:
Wauw tayma! Wat een verhalen! Fijn dat je er zo van geniet. Je kan maar beter druk zijn dan van ellende in bed liggen en jezelf in slaap huilen ;). Pas goed op jezelf en hopelijk tot snel! Xxx -
08 December 2014 - 10:12
Jamie:
Wauw Tay! So proud of you! Klein traantje in m'n ogen van trots :) -
08 December 2014 - 10:16
Marcella Saarloos:
Kind wat ben ik trots op jou, ik krijg er een brok van in mijn keel. Natuurlijk kan jij dit en als je dit kunt is geen berg te hoog GO GIRL!!!!! -
08 December 2014 - 10:49
Nanc:
Kanjer! -
08 December 2014 - 11:21
FOX:
ik ben TROTS! je doet het super! had eigenlijk ook niet anders van je verwacht. Tot snel honey boo boo ;) -
09 December 2014 - 19:47
Ria Stevens:
Wat leuk, Tayma, om te lezen dat het goed met je gaat, wel beredruk maar je zit daar op je plek. Veel leren en alleen maar slimmer worden, wat wil je nog meer?
Misschien kom je binnenkort nog een glaasje Gluhwein drinken en alvast mooie feestdagen, liefs Dave en Ria -
13 December 2014 - 23:28
Maaike:
Kan niet wachten om binnenkort microbenkwartet met je te spelen (als onze wegen zich heeeeel even kruisen)! ;-) Succes met de laatste loodjes van 2014! -
14 December 2014 - 13:10
Judy:
Wauwww, wat ben ik TROTS op jou, mijn eigen Big Bang Girl!
Tuurlijk had en heb ik ook tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.
1000 kusjes van mammie
-
14 December 2014 - 19:10
Anneloes:
Lieve Tayma. Wat heb je het weer leuk geschreven! Een super ervaring zo te lezen. Geniet ervan. Xx Anneloes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
