Stilte voor de storm
Door: TvP
Blijf op de hoogte en volg Tayma
30 September 2014 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Ben ik weer!
Zo’n twee weken zijn voorbij gegaan sinds mijn eerste blog en ik heb zo veel meegemaakt de laatste tijd, dat het tijd is voor een nieuwe. Als een ware Engelse schrijf ik dit onder het genot van een kop thee en besef me hoe snel het is gegaan sinds mijn vorige verhaal. En hoe snel dit als thuis is gaan voelen.
Ondertussen weet ik de route naar en van school, weet ik de munten van elkaar te onderscheiden en sta ik niet meer als een complete debiel bij de kassa in mijn portemonnee te graaien, is links rijden normaal geworden, heb ik veel nieuwe vrienden gemaakt en ben gewend geraakt aan het leven zonder een televisie en heb ik Netflix omarmt (dankjulliewel Yael en Rachel). Daarnaast heb ik al meer van Londen gezien, heb in parken en de kenmerkende rode dubbeldekkers gezeten, ben naar typische pubs geweest en heb al vaak de tube genomen, maar ik wil jullie vooral vertellen over de school en de leuke mensen die ik heb ontmoet. Ik moet echter oppassen dat ik hier niet eindeloos over doorratel, want ik ben zo enthousiast!
Vorige week waren er de introductiedagen voor internationale studenten en heb ik heel veel mensen ontmoet. Het is zo’n diverse groep, we hebben studenten uit 80 verschillende landen, wow! Remy en ik zijn de enigen uit Nederland (dat verklaart ook waarom het met de DUO zo lang duurt). En het was heel fijn om mensen te spreken die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Iedereen is in shock over hoe duur Londen is, iedereen is blut en heeft leningen, ik realiseerde me dat mijn huur toch niet absurd hoog is en iedereen is constant de weg kwijt. Spreken met anderen heeft heel wat zorgen weg genomen en ik ben niet de enige die bepaalde problemen had. Daarnaast hangt er ook een bijzondere sfeer omdat iedereen heel blij is dat ze zijn aangenomen, iedereen wil echt hier studeren, iedereen heeft hier voor geknokt en iedereen is zo enthousiast en geïnteresseerd in elkaar.
Ik wist van tevoren al dat dit écht een goede school was, anders had ik me hier niet voor aangemeld, maar nu des te meer. Er gebeurt echt wat hier! De directeur van de school is bijvoorbeeld de ontdekker van Ebola, dus die is nu heel druk. Er hangt een Nobelprijs (replica helaas) in de hal. Allerlei docenten en oud-studenten hebben grootse dingen gedaan, of doen het op het moment. Een hele bijzondere plek om te mogen studeren en dat voel je als je door de gangen loopt.
Ik hoopte voor de internationale introductiedagen dat ik wat meer mensen van mijn opleiding zou ontmoeten, maar helaas. Drie dagen vol socializen en mensen ontmoeten, maar niemand deed dezelfde opleiding als ik. Toen had ik het briljante plan om maar een facebookgroep op te richten voor IID (Immunology of Infectious Diseases, voor degenen die niet weten wat ik studeer) en er zo achter te komen wie er nog meer hetzelfde zouden gaan studeren. Maar toen, ik wilde de groep aanmaken “please invite friends to join your group” tja… Dat was moeilijk, want die had ik dus niet! Voelde me heel sneu. Koos vriendloos ;) Toen maar een oproep op de LSHTM facebook geplaatst en zo mensen te recruteren… Één iemand reageerde! Man man man… Daar zat ik dan met mijn goede ideeën. Haha.
Maar vandaag was de eerste dag voor onze opleiding en heb ik mijn klasgenoten ontmoet! En we zijn in totaal met zijn achten. Dat verklaart een hoop! Een heel klein groepje dus. Na een korte introductie in het vak en wat ons te wachten staat voor het komende jaar (vijf dagen per week van 9 tot 17, met in de avond nog seminars, meetings en bijlessen – een rustig jaar dus… ) kregen we een korte rondleiding door het doolhof wat zich onze school noemt. Het was net of ik door Zweinstein liep; allemaal kleine gangetjes, door de kelder om bij werkgroepkamers te komen, onder het gebouw door, langs de labs, “maar je kan niet naar de vierde verdieping via de normale trap, dan moet je de zuidelijke trap nemen” en vele, vele kleine trappetjes en gangen. Een bewegende trap zou het hele plaatje compleet maken, maar niet eens veel verwarrender. Gelukkig hebben we allemaal een plattegrond van het gebouw gekregen, dus fingers crossed dat ik het allemaal ga vinden.
Ik verkeer trouwens wel in een mix van blijheid en enthousiasme, zin om te gaan beginnen, afgewisseld met pure angst. Het merendeel van de tijd ben ik super blij en heb ik er heel veel zin in. Maar af en toe heb ik een vlaag waarin ik alleen maar denk ‘oh fuck fuck fuck, dit is nu écht. Nu begint het echt’. Gelukkig ben ik niet de enige die dit heeft en komt het steeds minder vaak voor.
En ach, dat hoort denk ook een beetje bij zo’n avontuur als dit. Vandaag tijdens een lunch waar we wat docenten konden ontmoeten is die angst ook grotendeels weggenomen. Saillant detail: al de lunches en borrels die we trouwens hebben zijn uitgebreid en gratis. Wat een heerlijke school! Ook printen, boeken, readers en mijn lidmaatschap van het British Immonology Society worden door de school betaalt/ voorzien. Je betaalt je dan wel krom aan collegegeld, maar in ruil hiervoor krijg je wel wat terug ;)
Ik ben benieuwd hoe de komende weken zullen verlopen en hoe veel er dan veranderd zal zijn. Maar geen zorgen, daar hou ik jullie natuurlijk van op de hoogte. Dit was het denk ik wel zo’n beetje voor vandaag, ik ga weer terug naar het brood dat ik aan het bakken ben. Ja, je leest het goed. Het is iets nieuws wat ik ben gaan doen, want het brood hier in Engeland is niet te pruimen. En dan straks mijn nieuwe kop thee opdrinken op het dakterras in de laatste zonnestralen van de dag. Nee, ik heb het hier zo slecht nog niet. Geniet volop van the London life.
Veel liefs!
Zo’n twee weken zijn voorbij gegaan sinds mijn eerste blog en ik heb zo veel meegemaakt de laatste tijd, dat het tijd is voor een nieuwe. Als een ware Engelse schrijf ik dit onder het genot van een kop thee en besef me hoe snel het is gegaan sinds mijn vorige verhaal. En hoe snel dit als thuis is gaan voelen.
Ondertussen weet ik de route naar en van school, weet ik de munten van elkaar te onderscheiden en sta ik niet meer als een complete debiel bij de kassa in mijn portemonnee te graaien, is links rijden normaal geworden, heb ik veel nieuwe vrienden gemaakt en ben gewend geraakt aan het leven zonder een televisie en heb ik Netflix omarmt (dankjulliewel Yael en Rachel). Daarnaast heb ik al meer van Londen gezien, heb in parken en de kenmerkende rode dubbeldekkers gezeten, ben naar typische pubs geweest en heb al vaak de tube genomen, maar ik wil jullie vooral vertellen over de school en de leuke mensen die ik heb ontmoet. Ik moet echter oppassen dat ik hier niet eindeloos over doorratel, want ik ben zo enthousiast!
Vorige week waren er de introductiedagen voor internationale studenten en heb ik heel veel mensen ontmoet. Het is zo’n diverse groep, we hebben studenten uit 80 verschillende landen, wow! Remy en ik zijn de enigen uit Nederland (dat verklaart ook waarom het met de DUO zo lang duurt). En het was heel fijn om mensen te spreken die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Iedereen is in shock over hoe duur Londen is, iedereen is blut en heeft leningen, ik realiseerde me dat mijn huur toch niet absurd hoog is en iedereen is constant de weg kwijt. Spreken met anderen heeft heel wat zorgen weg genomen en ik ben niet de enige die bepaalde problemen had. Daarnaast hangt er ook een bijzondere sfeer omdat iedereen heel blij is dat ze zijn aangenomen, iedereen wil echt hier studeren, iedereen heeft hier voor geknokt en iedereen is zo enthousiast en geïnteresseerd in elkaar.
Ik wist van tevoren al dat dit écht een goede school was, anders had ik me hier niet voor aangemeld, maar nu des te meer. Er gebeurt echt wat hier! De directeur van de school is bijvoorbeeld de ontdekker van Ebola, dus die is nu heel druk. Er hangt een Nobelprijs (replica helaas) in de hal. Allerlei docenten en oud-studenten hebben grootse dingen gedaan, of doen het op het moment. Een hele bijzondere plek om te mogen studeren en dat voel je als je door de gangen loopt.
Ik hoopte voor de internationale introductiedagen dat ik wat meer mensen van mijn opleiding zou ontmoeten, maar helaas. Drie dagen vol socializen en mensen ontmoeten, maar niemand deed dezelfde opleiding als ik. Toen had ik het briljante plan om maar een facebookgroep op te richten voor IID (Immunology of Infectious Diseases, voor degenen die niet weten wat ik studeer) en er zo achter te komen wie er nog meer hetzelfde zouden gaan studeren. Maar toen, ik wilde de groep aanmaken “please invite friends to join your group” tja… Dat was moeilijk, want die had ik dus niet! Voelde me heel sneu. Koos vriendloos ;) Toen maar een oproep op de LSHTM facebook geplaatst en zo mensen te recruteren… Één iemand reageerde! Man man man… Daar zat ik dan met mijn goede ideeën. Haha.
Maar vandaag was de eerste dag voor onze opleiding en heb ik mijn klasgenoten ontmoet! En we zijn in totaal met zijn achten. Dat verklaart een hoop! Een heel klein groepje dus. Na een korte introductie in het vak en wat ons te wachten staat voor het komende jaar (vijf dagen per week van 9 tot 17, met in de avond nog seminars, meetings en bijlessen – een rustig jaar dus… ) kregen we een korte rondleiding door het doolhof wat zich onze school noemt. Het was net of ik door Zweinstein liep; allemaal kleine gangetjes, door de kelder om bij werkgroepkamers te komen, onder het gebouw door, langs de labs, “maar je kan niet naar de vierde verdieping via de normale trap, dan moet je de zuidelijke trap nemen” en vele, vele kleine trappetjes en gangen. Een bewegende trap zou het hele plaatje compleet maken, maar niet eens veel verwarrender. Gelukkig hebben we allemaal een plattegrond van het gebouw gekregen, dus fingers crossed dat ik het allemaal ga vinden.
Ik verkeer trouwens wel in een mix van blijheid en enthousiasme, zin om te gaan beginnen, afgewisseld met pure angst. Het merendeel van de tijd ben ik super blij en heb ik er heel veel zin in. Maar af en toe heb ik een vlaag waarin ik alleen maar denk ‘oh fuck fuck fuck, dit is nu écht. Nu begint het echt’. Gelukkig ben ik niet de enige die dit heeft en komt het steeds minder vaak voor.
En ach, dat hoort denk ook een beetje bij zo’n avontuur als dit. Vandaag tijdens een lunch waar we wat docenten konden ontmoeten is die angst ook grotendeels weggenomen. Saillant detail: al de lunches en borrels die we trouwens hebben zijn uitgebreid en gratis. Wat een heerlijke school! Ook printen, boeken, readers en mijn lidmaatschap van het British Immonology Society worden door de school betaalt/ voorzien. Je betaalt je dan wel krom aan collegegeld, maar in ruil hiervoor krijg je wel wat terug ;)
Ik ben benieuwd hoe de komende weken zullen verlopen en hoe veel er dan veranderd zal zijn. Maar geen zorgen, daar hou ik jullie natuurlijk van op de hoogte. Dit was het denk ik wel zo’n beetje voor vandaag, ik ga weer terug naar het brood dat ik aan het bakken ben. Ja, je leest het goed. Het is iets nieuws wat ik ben gaan doen, want het brood hier in Engeland is niet te pruimen. En dan straks mijn nieuwe kop thee opdrinken op het dakterras in de laatste zonnestralen van de dag. Nee, ik heb het hier zo slecht nog niet. Geniet volop van the London life.
Veel liefs!
-
30 September 2014 - 18:21
Judy:
Super, dat mijn gejank om niks is geweest en dat je al zó gewend bent. Tuurlijk dat had ik toch moeten weten? Jij redt je wel!
1000 kusjes van mij -
30 September 2014 - 20:10
Vivian:
Wat super knap van je. Je zit er pas 2 weken en je hebt al zoveel gedaan en zoveel mensen ontmoet. Het zal behoorlijk pittig gaan worden, maar jij gaat het echt wel redden. Veel succes verder. Liefs Vivian -
30 September 2014 - 20:10
Vivian:
Wat super knap van je. Je zit er pas 2 weken en je hebt al zoveel gedaan en zoveel mensen ontmoet. Het zal behoorlijk pittig gaan worden, maar jij gaat het echt wel redden. Veel succes verder. Liefs Vivian -
30 September 2014 - 21:16
Ria Stevens:
Hoi Tayma,
Wat superleuk om dit te lezen. Je zit in "zweinstein" hahaha, ik zag het al helemaal voor me.
Ik wens je ontzettend veel succes, en heb vertrouwen in je capaciteiten meissie!
Veel liefs en ik blijf je volgen!
Ria -
01 Oktober 2014 - 10:11
Nancy:
Zet'm op kanjer. -
01 Oktober 2014 - 17:09
Meggie:
You go girl! Trots -
16 Oktober 2014 - 21:52
Karina:
Hoi lieve Tayma, geweldig dat je het naar je zin hebt. Hou vol, studeer hard en geniet vooral. Ik ben trots op je. Kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
